Niewielka wieś, umiejscowiona na wysokości 370-400 m n.p.m. u stóp Gór Bystrzyckich. Miejscowość słynie z wiekowych uzdrowisk, jednych z wielu na tym obszarze Polski.
Pierwsze ślady człowieka w tym regionie datowane są na wiek XIV, natomiast wzmianki o uzdrowiskach zaczynają się dopiero w wieku XIX. W roku 1563, podczas jednej z eskapad górniczych przypadkiem natrafiono na obecne źródła mineralne. Kopalnia ałunu “Gab Gottes” działała na terenie dawnego Długopola w roku 1568, jednak jak wiele innych przestała funkcjonować po wojnie trzydziestoletniej.
Mimo iż działalność została zamknięta, w wyrobisku kopalni zaczęły zbierać się niewielkie ilości wody. Choć jej smak pozostawiał wiele do życzenia i był raczej kwaśny, miejscowa ludność nie tylko chętnie się w niej kąpała, ale również wykorzystywała źródło do wytwarzania napojów.
W roku 1762 zaczęto modyfikować prymitywne źródło wody- dostawiono drewniane koryto dla jej ujęcia a także postawiono w pobliskim domu kadź do kąpieli. Choć nadal nie można było nazwać wyznaczonej strefy uzdrowiskiem, to coraz bardziej zaczynała je przypominać.
Początkiem obecnych uzdrowisk było pierwsze wydobycie wody ze źródła o nazwie ,,Emilia”, w roku 1798. Śląski geolog dr Ohm w XIX wieku wykonał pierwszą analizę chemiczną składu wód. W roku 1817 w Długopolu powstał drewniany dom dla kuracjuszy, mieszczący w swoim wnętrzu 16 pokoi z sypialniami. Miasto rozpoczęło inwestycje obejmujące dwie budowle, które powstały na przestrzeni siedmiu lat. Wzniesiono drewnianą altanę z pijalnią nad źródłem “Emilia” oraz murowany dom zdrojowy.
W roku 1839 uzdrowisko zostało przejęte przez doktora Juliusa Hancke i przeszło radykalną zmianę- wokół stworzono park, a rok później wybudowano pijalnię w stylu neogotyckim. Rozbudowa rozwinęła uzdrowiska tak bardzo, że stały się one popularne nawet w Niemczech.
W drugiej połowie XIX wieku powstało kilka nowych obiektów, np. kolumnada spacerowa, nowe łazienki i kilka pensjonatów. Odkryto także kolejne źródła: najbardziej owocną “Renatę” oraz źródło, które obecnie nosi nazwę “Kazimierz”. Później, w okresie II wojny światowej uzdrowisko było wykorzystywane jako szpital wojskowy.
Kurort zaczął ponownie funkcjonować dopiero po roku 1945. dlugopole-Zdrój stało się wtedy samodzielnym miastem. Z obecnych hoteli powstały sanatoria a pensjonaty zamieniono na domy wczasowe. Obecny zakres zabiegów zastąpiono wtedy rehabilitacją po wirusowym zapaleniu wątroby oraz chorób pokrewnych.
Dziś głównym atutem miasta jest jego położenie i malowniczy krajobraz. Dzięki bliskiej odległości od popularnych miast Kotliny Kłodzkiej (Np. Lądek- Zdrój, Duszniki, Międzygórze) jest ono idealną bazą wypadową dla każdego, kto planuje w swojej podróży zwiedzić Sudety.
W miejscowości dlugopole-Zdrój trzeba zobaczyć:
1) Dom Zdrojowy – Położony w centrum uzdrowiska Dom Zdrojowy to dawna hala spacerowa – obecnie w obiekcie zlokalizowana jest Pijalnia Uzdrowiskowa, kompleksowe Centrum Obsługi Kuracjusza oraz kawiarnia „Zdrojowa”.